🖊️: Marco Martens | 🎨: Klim van de Laarschot

Onlangs overleed Alan Lancaster, de oprichter van de jaren ’60-rockband Status Quo. De meesters van de muzikale eenvoud werden ze genoemd. Een van hun grootste hits is Whatever you want: zo’n typisch nummer waarvan Top 2000-luisteraars de eerste twee regels van het refrein enthousiast meezingen en de rest fonetisch meehummen.

Whatever you want. Het zou de slogan van de kabinetten Rutte geweest kunnen zijn. De Nederlandse droom. Alles maakbaar, succes aan niets of niemand anders te danken dan jezelf. Met een ministerspost op je CV word je jubelend binnengehengeld door het  lobby-cicruit. Als je het tot minister-president weet te schoppen, wordt het helemaal mooi. Moties van afkeuring laat je langs je heen glijden, critici laat je sensibiliseren of ontslaan. Je kunt doen whatever you want. Blijven fietsen, blijven lachen. Die kiezer heeft gesproken, de vrije markt bepaalt.

Whatever you want. We zijn te onverschillig om in actie te komen. We graven ons in in ons eigen gelijk. Posten het op online meningenmolens, dansen naar de pijpen van adverteerders en aandeelhouders, accepteren de voorwaarden zonder ze te lezen. Nooit eerder las ik zoveel nieuwsberichten en zat ik zoveel op mijn telefoon als de afgelopen anderhalf jaar. Ik zag een kabinet fuckup na fuckup maken en mijn onmacht maakte plaats voor boosheid. In plaats van me bij een van de twee kampen in mijn tijdlijn te scharen probeerde ik niets te posten, maar te schrijven. Werd ik alleen maar bozer van! En dat is helemaal niet het verhaal dat ik de wereld in wil slingeren. Jawel, het lucht op. Maar ik zou de gemiddelde Top 2000-luisteraar bij dezen willen wijzen op regel zes van Whatever you want willen wijzen: Whatever you need. Die twee zijn niet perse gelijk aan elkaar. We richten de pijlen op elkaar in plaats van naar de horizon. Het is er de zittende macht aan gelegen de status quo niet te doorbreken.

Ook Lancaster had Status Quo willen beschermen. In 1985 verliet hij de band. Via de rechter probeerde hij tevergeefs te voorkomen dat de rest onder dezelfde naam doorging. Later zou hij stellen dat het cocaïnegebruik van zijn bandmaatje Rossi tot de breuk leidde. “Dat was toen een plaag in de muziekwereld”, vertelde hij. “Je voelt je er superieur aan anderen door”. Jaren later kwam de band weer bijeen. De band tussen beiden bleek sterker dan de verslaving die hen uit elkaar dreef.

Ik zou in de stroeve formatie graag een van de laatste stuiptrekkingen van de status quo zien, Lancasters dood als een statement. De afgelopen anderhalf jaar waren het onverschilligheid en boosheid die een podium kregen. Nu wij elkaar weer ontmoeten, nemen de verhalen weer hun plaats op dat podium in. In theaters, in de klassen, op terrassen, op het veld. Ik proef de behoefte aan minder de markt en weer plaats voor de mensen. Da’s een lange weg, maar het begint zoals altijd met een gesprek, een ontmoeting. Met elkaar eens de vraag stellen: wat kan ik voor je doen? En dat we daarna ongeacht het antwoord durven zeggen:  whatever you want.

🖊️: Marco Martens

Vanochtend om 11:00 Nederlandse tijd is in Parijs een historisch akkoord bereikt: topvoetballer Lionel Messi zette zijn handtekening onder het maandag gepresenteerde IPCC-rapport. Hij voegt zich daarmee bij een team van wereldsterren dat zich meerdere malen per week nadrukkelijk op het groene speelveld beweegt.

Na het officiële moment sprak de Argentijnse vedette met de toegestroomde pers. De eerste vraag ging over zijn hereniging met Neymar: “Het is een eer om met zo’n persoonlijkheid te werken. Ik heb eens gezien hoe demonstranten van Extinction Rebellion uit het niets op de grond gingen liggen, maar iemand die dat op dit podium voor draaiende camera’s doet maakt natuurlijk wel even een statement.”

Het grote doel van de samenwerking is helder: de CO2-uitstoot moet in 2030 met 49% verminderd zijn vergeleken met 1990. Volgens Nasser Al-Khelaifi, een van de architecten van het akkoord, zijn alle voorwaarden daarvoor nu aanwezig. Messi nuanceerde die uitspraak direct. “Soms ben je het beste team, maar win je toch niet.” Ook demissionair premier Rutte twijfelt ondanks dit team aan de haalbaarheid: “Er ligt heel veel werk, ook na de formatie. Er lijkt een gat te zitten tussen het doel van 2030 en en de belangen van de voetballerij.”

Toch staat het collectieve belang voorop, stelt Al-Khelaifi: “Verdere opwarming van de aarde zal vaker droogte veroorzaken en een spits zonder rendement komt de atmosfeer in het team niet ten goede.” Een oplossing ziet hij in een kleinere topcompetitie met een beperkt aantal clubs: “Als je op woensdag in Moskou speelt en op zondag in Nice, kunnen de temperatuurverschillen enorm zijn. En dat terwijl het IPCC-rapport stelt dat een verschil van 1,5 graden al desastreuze gevolgen kan hebben. Daarnaast is het een uitgelezen kans het vliegverkeer in de voetballerij te verminderen.”

“Alles wat deze club wil, komt overeen met mijn ambities”, vult Messi desgevraagd aan. Gisteren werd hij op de luchthaven warm onthaald door duizenden Parijzenaars die er demonstreerden tegen de vervuilende luchtvaartindustrie. Die ontvangst geeft hem vertrouwen: “Klimaatverandering zou onze hoogste prioriteit moeten zijn. Fijn om te zien dat daar nu draagvlak voor is.”