Anke wilde haar vriend Joost een persoonlijk gedicht cadeau doen voor zijn vijftigste verjaardag. Aan mij was de eer om dat te schrijven. Joost schrijft over stedenbouw en heeft een fascinatie voor de minder aangeharkte delen van de stad; iets waar ik wel mee uit de voeten kon.
Woes Ploum goot het in een vorm die hout snijdt; een gedicht is immers gebaat bij lasers. 
een stad om te schrijven
een stad kun je bouwen uit taal
tot zij beschaafd gaat spreken
haar bewoners intrek nemen
in uitgelijnde alinea’s
met vaste regelafstand
prompt, op de fundering van
wat deze straten waren
als verbeelding niet uit selfies
aan de grachten was geknipt
op het dwalen van de schrijvers
en verhalen uit vergeelde boeken
waarin niet het stucwerk
maar de regels zijn gewit
want als de gevels zijn gestut
de wanden zijn geïsoleerd
de kunstenaars hun ezels weer
naar volgende periferieën slepen
gaan wij op zoek naar nieuwe taal
om in te wonen, mee te maken
tot het schrijven weer een nieuwe
kade vormt om aan te meren