Ondanks mijn aanvankelijke weerstand tegen ADHD-medicatie besloot ik het, in navolging van twee vrienden die er recent goede ervaringen mee hadden, toch maar eens een kans te geven. Sinds mijn diagnose twee jaar geleden heb ik mijn modus grotendeels gevonden, maar soms is er nog die sneeuwbal die aan het rollen gaat. Wellicht blijkt de medicatie een hulpmiddel en als het me totaal niet bevalt kan ik mijn weerstand in ieder geval onder woorden brengen. Zes maanden lang slikte ik dagelijks drie tabletten Ritalin (10 mg; een bescheiden dosis) en doe ik in dit Ritalin report verslag van mijn bevindingen.
Driemaal daags ging het wekkertje. Met mijn kinderen had ik er op het standaard Samsung-alarm een liedje van gemaakt: Papa pilletje / papa pilletje / papa papa papa papa papa pilletje. Maar steeds vaker miste ik ze. In een reflex drukte ik het alarm weg, veelal opgezogen in mijn werk. Pas enige tijd later besefte ik dan dat ik vergeten was m’n pil ook in te nemen. Het was dat of de hele dag obsessief met de klok bezig zijn.
Mijn interesse in muziek was ik verloren. Ik zette uit gewoonte wel een album aan, maar haalde er geen betekenis uit. Het lukte me simpelweg niet om bij die connectie te komen, de urgentie daartoe ontbrak. Ook de zin om dingen te schrijven was er nog nauwelijks. Zakelijk tikte ik deadlines af. Er was na een paar maanden sowieso weinig overgebleven waar ik echt warm voor liep: het voelen was vlak geworden.
Van de ene op de andere dag ben ik gestopt ze te slikken. Ik was somber en snel overprikkeld. Daar gleed ik geleidelijk in: ik schrok toen mijn vrouw me ermee confronteerde. Nu ik daar op terugkijk: de Ritalin bracht me focus, dat zeker. Dat heeft er enerzijds toe geleid dat ik de ruimte voelde om met mijn werkstructuur aan de slag te gaan en de stekker uit wat energieslurpende projecten te trekken. Anderzijds hielp het me iets te goed om daarin door te slaan: ik werd dubbel zo productief als voorheen en ik geloof dat mijn hoge productiviteit juist een van de aandachtspunten was. Pauzes nam ik niet met genoegen, maar enkel omdat ik ze had ingepland. Leeg en versleten raakte mijn batterij.
Ook de eerste dagen zonder pillen was ik bekaf aan het einde van de dag. Maar ik voel weer intussen, geniet weer van dingen. Ik zeik weer op alles wat me niet zint. Maar niet meer perse vanuit een kort lontje. Het lijkt erop dat ik mijn energielevels wat beter in de smiezen heb en makkelijker kies voor de dingen die goed voor me zijn. Ik denk dat de Ritalin me daarin op weg geholpen heeft.
Daarna is het zijn doel voorbij geschoten; het kostte me meer dan het bracht. Al blijft er genoeg over om aan te pakken: te beginnen met het ontwikkelen van een manier om tijdens het inruimen van de vaat ongemerkt mijn dagelijkse zak chips mijn muil in te kunnen schuiven. Mijn vrouw zegt dat deze nieuwe verslaving uit de hand loopt, maar ik ben van mening dat die kinderen gewoon te veel oppikken.