Ondanks mijn aanvankelijke weerstand tegen ADHD-medicatie besloot ik het, in navolging van twee vrienden die er recent goede ervaringen mee hadden, toch maar eens een kans te geven. Sinds mijn diagnose twee jaar geleden heb ik mijn modus grotendeels gevonden, maar soms is er nog die sneeuwbal die aan het rollen gaat. Wellicht blijkt de medicatie een hulpmiddel en als het me totaal niet bevalt kan ik mijn weerstand in ieder geval onder woorden brengen. Twee weken lang slik ik dagelijks drie tabletten Ritalin (10 mg; een bescheiden dosis) en doe ik in dit Ritalin report verslag van mijn bevindingen.
Had ik iets in mijn hoofd, dan moest het. Meteen ook. Veelal gedreven vanuit onrust: als ik niet lekker in mijn vel zat, zocht ik de oplossing vaak extern. Met nog meer onrust als gevolg. Zo had ik het idee opgevat dat we moesten verhuizen: opeens vond ik ons huis niet ruim genoeg meer. Er was te weinig groen in de omgeving, ik moest de drukte uit. Alleen de nadelen zag ik nog. En die problemen moest ik oplossen, daarna zou het goed zijn. In mijn hoofd was ik al een karakteristieke villa in het groen op fietsafstand van het stadscentrum aan het bezichtigen. Dat dat niet matcht met ons bescheiden budget, was een probleem dat ik later zou oplossen. We moesten weg hier, en wel direct.
Het was de Ritalin die ervoor zorgde dat die storm is gaan liggen en ik de mooie kanten van ons huis, dat op een prachtige locatie ligt, weer zag. Het was niet een groter aantal vierkante meters, maar ruimte in mijn hoofd waar ik naar snakte.
Onder de tv hing een wirwar aan kabels waar ik me al maanden aan ergerde. Ik bestelde klemmetjes en een kabelgootje. Vaak weet ik niet waar te beginnen aan zo’n klus. Een teveel aan keuzes slaat me lam: welke kleur, welk materiaal, hoe lang, hoe breed, recht of rond? Resultaat: er komt geen kabelgootje. Ook bij minder triviale zaken speelt vaak hetzelfde proces zich af. De medicatie maakt dat ik ideeën moeiteloos in acties omzet. En dat ik de energie ervoor heb; overdag verspil ik minder energie aan al die gedachten die normaliter de ganse dag tegelijk tegen mijn schedel klotsen. Ik kom fris en opgewekt in plaats van afgepeigerd thuis.
Er gaan horrorverhalen rond over emotionele afvlakking bij Ritalin-gebruik. Ik heb dat niet ervaren. Integendeel: zelden ben ik me zo bewust van hoe ik me voel. De ene dag doet de medicatie me daarin meer goed dan de andere: het is nog even zoeken naar het juiste gebruik. Ik schrok toen ik begon te haperen in meetings. Ik hakkelde in spraak en kon de woorden niet meer vinden. De tijd tussen twee pillen bleek iets te lang waardoor de rebound ruimte kreeg. Met een iets compacter slikschema was dat opgelost.
Er waren meer redenen waardoor ik er aanvankelijk niet aan wilde. De vrees er afhankelijk van te worden. Maar zoals veel ADHD’ers houd ik er met soms iets teveel biertjes al jarenlang een structurele dosis zelfmedicatie op na. Da’s ook niet onafhankelijk, hè. Ik vreesde voor mijn creativiteit: een collega-schrijver zag zijn pen erdoor opdrogen. Bij mij werkt het exact andersom: het lukt me beter mijn ideeën te filteren en ze vervolgens uit te werken. De ruis is weg.
Ik zie ADHD (nog altijd) als iets dat niet gefixt hoeft te worden. Medicatie gebruiken voelde als toegeven dat er met mijn brein iets mis is. Dat het afwijkt (van de norm) is wetenschappelijk bewezen, maar ik vind dat de verantwoordelijkheid bij ons als gehele samenleving ligt om die norm op te rekken en ruimte te creëren voor de ander (en niet alleen bij ADHD). In mijn geval helpt het dat ik nu eindelijk de juiste handleiding te pakken heb en die zou ik het liefste zonder medicatie toepassen. Ik verwachtte dat medicatie een hulpmiddel kon zijn om die handleiding te leren toepassen, maar ik moet toegeven: het doet meer dan dat.
Woensdag heb ik het gesprek met mijn psychiater waarin we de testfase evalueren. Ik zal hem zeggen dat het me beter is bevallen dan ik verwachtte en dat ik graag verder onderzoek wat het brengt op de lange termijn. Ik vind het te vroeg om te stellen dat dit de modus wordt (misschien schrijf ik binnenkort wel een dexamfetamine-dagboek of concerta-correspondentie). Ik vind het ook te vroeg om te stellen of ik structurele medicatie wil of af en toe gericht. Intussen gaat de coaching door, ik geef het graag wat tijd. Ik ken in elk geval dit nieuwe perspectief nu, ik heb ervaren dat er kabelgootjes zijn.