Ondanks mijn aanvankelijke weerstand tegen ADHD-medicatie besloot ik het, in navolging van twee vrienden die er recent goede ervaringen mee hadden, toch maar eens een kans te geven. Sinds mijn diagnose twee jaar geleden heb ik mijn modus grotendeels gevonden, maar soms is er nog die sneeuwbal die aan het rollen gaat. Wellicht blijkt de medicatie een hulpmiddel en als het me totaal niet bevalt kan ik mijn weerstand in ieder geval onder woorden brengen. Twee weken lang slik ik dagelijks drie tabletten Ritalin (10 mg; een bescheiden dosis) en doe ik in dit Ritalin report verslag van mijn bevindingen.
Om 4:07 schoot ik wakker. Ik voelde mijn tenen tintelen en wist dat ik de slaap niet meer vatten zou. De bonenmaler van de espressomachine zou de rest van het gezin wakker maken, maar ik wist achter in de kast nog een doosje oploskoffie te staan. Ik vond geen datum op het zakje, maar wat zou het. Er zou vandaag wat sterker spul mijn lijf in gaan.
Het doosje gleed opnieuw door mijn handen. ‘Gebruik geen alcohol’, meldt de waarschuwingssticker. Ik rekende uit hoe laat ik aan het bier kon als ik om 06:00 de eerste pil zou slikken. Vanaf 05:50 keek ik gedrogeerd naar de klok, om ergens in die tien minuten de aandacht te verliezen. Om 06:05 bekeek ik het tabletje van alle kanten. Het spul slikte makkelijker weg dan de voedingssupplementen die ik eerder probeerde. De stap is gezet: vanaf hier heb ik nooit meer géén medicatie gebruikt.
Vol verwachting zat ik op de bank, maar een duidelijk begin is er niet geweest. In mijn lijf nam ik geen voelbare mutaties waar, tot ik een verschil in mijn gedrag opmerkte. Met mijn zoontje speelde ik voor de derde keer op rij Brandweerman Sam-memory. Geduldig stond ik toe dat hij af en toe een kaartje bekeek en weer teruglegde om vervolgens pas écht aan zijn beurt te beginnen. Ik zag hem de beelden registreren. Intussen dacht ik niet aan de afspraak bij de notaris, niet aan de grote deadline die ik die middag moest halen en niet aan alle andere dingen die ik had kunnen doen in plaats van dit spelletje. Nondeju; is dat die pil?
Bijwerkingen voelde ik nog niet. Het gedachtengordijn dat ik steeds met me meedraag, leek opgetrokken. Als de boekentas die ik als brugwup na een lange fietstocht van mijn rug wierp. In de buurtapp, waarin ik me doorgaans koest houd, reageerde ik met een woordgrap op een bericht van een buurman. Er werd gelachen. Ik maakte er nog een.
Ook buitenshuis zag ik mezelf wat opener worden. In de hal van het verzamelgebouw waar ik kantoor houd, knoop ik een gesprekje aan met een huurder van een andere verdieping. Normaliter ben ik daar, geremd door allerhande gedachten en los van een welgemeend hallo, terughoudender in.
Als dit het resultaat blijft, wat was mijn aanvankelijke weerstand dan waard? Ik hoopte antwoorden uit deze testperiode te halen. Ik hoopte misschien zelfs dat het me totaal niet zou bevallen, zodat ik mijn perspectief niet opnieuw had hoeven bevragen.
Ik zette me schrap voor de bijwerkingen die volgen moesten.
Eerder maakte ik een liedje over ADHD; de lyric video vind je hier.